حسگرهای فیبر نوری جابجایی سازه را به تغییر در طول فیبر نوری تبدیل می‌کنند. از طرف دیگر فیبرهای نوری حساسیت ویژه‌ای نسبت به تغییرات دما دارند و برای اندازه‌گیری دقیق جابجایی‌ها لازم است اثر دما در محاسبات لحاظ شود. بهترین راه در نظر گرفتن اثر دما، قرار دادن یک حسگر فیبر نوری برای ثبت جابجایی سازه و یک حسگر دیگر از همان نوع به صورت آزاد برای مشاهده‌ی اثر تغییرات دما بر روی حسگر است. لازم به ذکر است که فیبرهای نوری به کار رفته سالم بوده و میکرو خمش‌ها در آن حداقل باشد.
الزامات از دید مکانیکی: فیبر نوری مورد استفاده باید در تماس کامل با سازه‌ی مورد مطالعه باشد و جابجایی‌های محوری باید کاملاً از سازه به فیبر منتقل شوند. اگر هدف از استفاده از حسگرها پایش طولانی مدت باشد، باید تدبیری اندیشیده شود تا اثرات خزش حذف گردد. تجربیات نشان می‌دهد که استفاده از فیبر با روکش پلیمید و نیز چسب اپوکسی برای نصب حسگرها، از نظر اتصال مکانیکی بین فیبر و پایه (عضو سازه‌ی مورد بررسی) نتایج بهتری می‌دهد. برای استفاده‌ی بلند مدت از حسگرهای فیبر نوری، باید این اطمینان حاصل گردد که هیچگونه میکرو ترک که باعث شکننده شدن فیبر می‌گردد، در بدنه‌ی آن نباشد. پوشش روی فیبر در هیچ حالت نباید از روی آن برداشته شود مگر آن‌که ضروری باشد و تنها در محدوده‌ای که فیبر تحت تنش نیست مجاز است. اگر کرنش ایجاد شده در فیبر نوری بیشتر از 0.5% نباشد، می‌تواند طول عمری در حدود 40 سال داشته باشد؛ بدیهی است مانند هر ماده و متریال دیگر، خستگی، چه از نوع مکانیکی و چه حرارتی، این طول عمر را کاهش می‌دهد.
الزامات و شرایط محیطی: حسگرها باید در هنگام ساخت سازه و در صورت توان در تمامی طول عمر سازه در برابر شرایط محیطی مقاومت کنند. در هنگام ساخت سازه و نصب حسگرها لازم است تا فیبر در برابر اتفاقات احتمالی محافظت شود. خوردگی شیمیایی یکی از موارد محتمل برای تخریب حسگرها است که این امر می‌تواند با اضافه کردن روکش محافظ و یا تقویت آنها به سادگی جلوگیری شود (البته توجه به انتقال کامل کرنش از سازه به فیبر امری است ضروری)
