شناسایی سیستم های سازه ای (2)

مدل کردن سازه یک فرایند با دامنه گسترده می باشد و روش های متفاوتی را در برمی گیرد. این روش ها از مدل پیوسته و یا گسسته گرفته تا مدل هایی صرفا بر مبناء رابطه ورودی – خروجی اندازه گیری شده می باشند. شناسایی سیستم های سازه ای در میانه این دامنه قرار دارد و به عبارتی بین یک اندازه گیری صرفا تجربی و یک مدل صرفا تحلیلی  (Doebling, 1995). هرگاه پاسخ سازه با استفاده از یک سری حسگر در نقاط مشخص، در محدوده ی فرکانسی مشخص و در زمانی مشخص بدست آید این پاسخ "دقیق" بوده و یک روش صرفا تجربی می باشد. این پاسخ را نمی توان جهت پیش بینی پاسخ سازه برای بارگذاری دیگری و یا محل هایی بغیر از محل  حسگر های در نظر گرفته تعمیم داد. در حالت استفاده از مدل تحلیلی (مثلان المان های محدود)، این مزیت وجود دارد پاسخ سازه جهت هر بارگذاری،  در هر نقطه  و در هر زمانی بدست آید. ولی این پاسخ الزاما پاسخ واقعی سازه می تواند نباشد. در واقع با یک بررسی تجربی (مثلا آزمون لرزه)، می توان مدل تحلیلی را با آنچه در واقعیت اتفاق می افتد کنترل و بروز کرد. همانطور که مشاهده می گردد عدم قطعیت در هر دو حالت اشاره شده فوق وجود دارد. لذا یک مدل کامل می تواند در محدوده بین این دو حالت بدست آید. شناسایی سیستم های سازه ای شیوه ای می باشد تا با استفاده از آمیختن دقت داده های اندازه گیری شده تجربی با عمومیت یک مدل تحلیلی به یک مدل سازه ای کامل برسد. این فرآیند یک روش مرسوم در صنایع هوا فضا، خودرو سازی و نظامی می باشد ولی هنوز یک روش استاندارد در حوزه عمران نمی باشد.